Ten mały to mój starszy brat

On zawsze bardzo mało jadł
Marudzi już od rana
Bo nie chce jeść śniadania
Więc martwi się rodzina
Że ma „niejadka” syna
Przepadam wprost za bratem
I straszę czasem tatę

Zabiorę brata na koniec świata
Znajdziemy wyspę jak Robinson
Zabiorę brata na koniec świata
Tam zbudujemy wspólny dom

W szałasie będzie można spać
I pomarańcze z drzewa rwać
Codziennie jeść banany
U stóp wspaniałej ljany 
Wakacje będą cały rok
Gorąca plaża już o krok
Powietrze, słońce, woda
Beztroska i wygoda
A jeśli za rodziną
Na wyspie zatęsknimy
Wyślemy list w butelce
Do siebie zaprosimy

Pamiętacie tę piosenkę Fasolek? Tak mi się zawsze przypomina, gdy myślę o moich małych chłopakach.


Mały K. za kilka dni skończy dziewięć miesięcy, a mam wrażenie, że jest z nami od zawsze. Tak się "wkomponował w krajobraz", że trudno mi przypomnieć sobie jak to było bez niego. 

Kiedy byłam w ciąży martwiłam się jak nasz starszy syn zareaguje na braciszka, jak zniesie, że pojawił się nowy człowiek. Bałam się, że trudno będzie kochać jednego i drugiego tak samo, że zabraknie mi czasu/uwagi/czułości (etc. etc.) dla F.
Bałam się także tego, że F. będzie zazdrosny, że będzie jakoś cierpiał.

Czytaliśmy książeczki o rodzeństwie, oglądaliśmy jak rozwija się tydzień po tygodniu dziecko w mamowym brzuchu. Bardzo pomogła nam prosta książeczka z serii "Obrazki dla maluchów". F. uwielbia do dziś oglądać tę książkę. Fascynował się tym, jak wygląda jego brat w brzuchu, jak rośnie, co mu się wykształca. 


Wyglądało na to, ze F. jest przygotowany na powitanie Małego K. na świecie. Właściwie to On sam nie mógł się już Go doczekać i dopytywał "no kiedy K. wyjdzie z tego brzucha"?


No i w końcu wyszedł. 


Kiedy F. przyjechał do szpitala zobaczyć braciszka, to wcale nie wyraził entuzjazmu jakiego ja oczekiwałam. Spojrzał na niego i w zasadzie tyle. Martwiłam się, że może nie będzie Mu tak łatwo zaakceptować brata.


Ależ jak bardzo się pomyliłam!

F. od powrotu do domu chciał Małego nosić. Wozić w wózku. Całować i miętosić!
Pozwalaliśmy, ale nadzorując z wielką uwagą, żeby tylko żadnej krzywdy z tej miłości Mu nie wyrządził. 
Mały K. urodził się bardzo mały, bo ważył tylko 2700g, i żadne ubranko, które przygotowaliśmy nie pasował na niego. Na gwałt kupowaliśmy ubranka dla wcześniaków.








Teraz, kiedy Mały K. podrósł, stał się całkiem atrakcyjnym kompanem do zabawy. F. bawi się z nim klockami, śpiewa dla niego piosenki, których nauczył się w przedszkolu. Całuje Go po małych stópkach i główce.


A Mały K.? To właśnie na widok F. pieje z zachwytu! Nikt nie potrafi go tak rozbawić jak Starszy Brat. 

Kochają się ogromnie, taką słodką dziecięca miłością. Taką "kocham Cię tak mocno, z całych sił, że nawet nie umiem tego powiedzieć".






Tak się cieszę, że są z nami. Że jest ich dwóch. Że mają się dla siebie. Że jest szansa, że będą największymi przyjaciółmi. Że nie zostaną tak zupełnie sami, kiedy nas już nie będzie. I że ta przyszłość może być dla nich łatwiejsza, gdy będą mogli się wzajemnie wesprzeć.


A wracając do teraźniejszości, to ja też już wiem, że to nie jest tak, że się kocha, albo jednego, albo drugiego.

To jest jakoś tak zrobione fajnie, że tej miłości jest nie tyle samo, co przedtem. Jest jej po prostu WIĘCEJ!!!















DIY_moskitiera.jpg


Zawsze marzyłam o łóżku z baldachimem... A przynajmniej z taką romantyczną moskitierą...
Trochę szkoda, że córki nie mam, bo mogłabym u niej takie marzenia realizować :)

Ale, ale... Odkąd zrobiło się już tak fajowo cieplutko na dworze, to nasz dom nawiedzają muchy. I nie że kilka zbłąkanych muszek. O nie! Całe chmary! Nie wiem skąd się tyle ich bierze, ale wystarczy otworzyć drzwi na taras, kilka okien, a muchy już są!
To chyba urok parterowych domów... Muchy nie muszą się fatygować na wyższe piętra...

Wszyscy wiecie jakie muchy potrafią być upierdliwe. Zwłaszcza kiedy śpimy. Albo kiedy śpią nasze maluchy, które wyczulone są na najcichszy dźwięk! Takie bzyczenie skutecznie potrafi przerwać najsłodszą drzemkę...
A więc w okolicznościach "muszych" pojawiła się konieczność ratowania snu naszego cennego jakimś innym sposobem niż lep na muchy czy packa! Ooo, i marzenie przy okazji można spełnić!
No tak, do sypialni przydałaby się MOSKITIERA!

Ale że potrzeba jest na "tu i teraz", a nawet na "zaraz" a moskitiery takiej wcale pod ręką nie ma, to trzeba trochę się pogłowić i wykonać ją samodzielnie :)

A że wykon jest błyskawiczny, z mojej ulubionej serii "DIY w 5 minut", to zrobiłam.
A gdyby ktoś też w potrzebie takiej był, to nawet pokażę jak szybko, bez użycia żadnych specjalnych narzędzi wykonać taką moskitierę.

Zestaw do wykonania tego "sprzętu" ma każda kobieta:
1. firanki (ja użyłam dwie sztuki)
2. gumka do włosów
3. kawałek tasiemki/sznurka
4. nożyczki
5. przydadzą się jakieś patyczki np. zapałka albo patyczek do uszu :)

DIY_moskitiera.jpg


Wsio! Nic więcej!
A więc do roboty:

DIY_moskitiera.jpg

Zbieramy do kupy krótsze brzegi firanek.

DIY_moskitiera.jpg

DIY_moskitiera.jpg

Związujemy mocno gumką do włosów.

DIY_moskitiera.jpg

W środek (pomiędzy dwie firanki) wkładamy kawałek tasiemki. Na nim zawiesimy naszą moskitierę.

DIY_moskitiera.jpg

Żeby tasiemka się nie wysunęła, od spodu zablokowałam ją patyczkami do uszu i zawiązałam supeł.

GOTOWE!
Teraz pozostaje najfajniejsza część, czyli zamocowanie nad łóżkiem. Można wbić haczyk. albo przykleić na samoprzylepne plastikowe haczyki. Ja wybrałam tę drugą opcję :)

DIY_moskitiera.jpg

DIY_moskitiera.jpg

DIY_moskitiera.jpg

DIY_moskitiera.jpg

DIY_moskitiera.jpg

DIY_moskitiera.jpg

DIY_moskitiera.jpg


Można spać spokojnie i w romantycznym otoczeniu. I żadna mucha nam nie straszna!
Pozdrawiam!!!

Pokój F. już prawie skończony. Zamęczałam mojego Męża o wyjazd do IKEA, żeby kupić wreszcie regały i uporządkować graty Młodego.
Jak to z dziecięcymi pokojami bywa - pełno w nich wszelkiej maści przedmiotów, od zabawek, przez prace plastyczne, przybory malarskie, książki, aż po rozmaite, bardzo ważne i nie-do-wyrzucenia "skarby" ze spacerów.
U nas nie było wcale inaczej. Dodatkowo, wszystkiego z wiekiem przybywało, i jeden nie za duży regał przestał wystarczać...


Robimy co pewien czas selekcję zabawek. Popsute nienaprawialnie lądują w koszu, inne, już "za małe" wynosimy na strych, obrazki chowamy w teczkach.
Mimo to, wszystko w większości było na wierzchu...

Po wymianie łóżka, zdecydowałam że regały, które będą najlepsze, to takie częściowo zamykane. W takich będzie można upchnąć wiele zabawek, a przy okazji zdjąć je trochę z widoku.

Szukałam długo czegoś odpowiedniego. Jednak ze zdziwieniem odkryłam, że to co sobie wymyśliłam wcale nie jest tak łatwo dostępne. Kiedy już coś znalazłam w sieci, to okazywało się, że kolor jakiś ciemny, albo (co gorsza!) jakaś foliowa imitacja drewna. Nie wspominałam jeszcze, ale nie potrafię zaakceptować czegoś, co udaje drewno. Jestem zdecydowaną zwolenniczką prawdziwego drewna, a jeśli już decyduję się na płytę, to nie można ona niczego udawać! Dlatego w naszym domu znajdują się w większości meble drewniane, w ostateczności w drewnianym fornirze. Mamy także zwykłe białe, nie udające drewna, ani niczego innego, meble z płyty.

Do pokoju F. ostatecznie kupiłam regały z IKEA (o niezastąpiona!) z klasycznej serii Billy. W kolorze białym. Z dolnymi, pełnymi drzwiczkami. Wystarczyły nam dwa takie regały i cały bałagan wreszcie został ujarzmiony.
Matka szczęśliwa!







Na tyle jestem zafiksowana na wizualny ład, że nawet książki co jakiś czas układam u F. w sekwencji kolorystycznej.










Do wymiany pozostało nam biurko, ale chyba wstrzymam się z tym zakupem, dopóki F. nie pójdzie do szkoły.
Brakuje nam jeszcze części listew przypodłogowych, a także dekoracji na ścianach.

Co sądzicie o tym pokoju? Jak nam wyszło? :)

szafa - IKEA PAX Hasvik
regały - IKEA BILLY Oxberg
krzesełko w gwiazdki - Allegro
Puf - Biedronka
Łóżko - DIY
Obsługiwane przez usługę Blogger.